Rozdział 4

Tik tak, tik tak.

Chwilami miewałam wrażenie, że ten zegarek nad drzwiami w kuchni ze mnie najzwyczajniej drwi!

"Tik tak! Co ty sobie wyobrażasz?! Tik tak! Pośpiesz się!" – Grr!

-Hej mała.

Do kuchni wszedł chamski, nadęty, narcyzowaty osobnik, którego – niestety – los dał mi za brata.

-Co chcesz do jedzenia?

Dobra, czasami do czegoś się przydaje.

Nadal jednak wydawało mi się, że wszystko co się wydarzyło było tylko snem... a jednak. Stał tuż pod tym diabolicznym zegarkiem czekając na odpowiedź. Już chciałam się uszczypnąć, lecz w porę zdałam sobie sprawę z tego, że nie wyszłabym na zdrową umysłowo. Postanowiłam odrzucić na razie tę opcję.

-A wiesz... jadłam już – skłamałam.

-Hahaha – wybuchł śmiechem łapiąc się za brzuch – Kanapki? – zadrwił.

Ściągnęłam brwi.

-Masz jakiś problem do kanapek?

-Pani domu to z ciebie po pieronie – skwitował, zaglądając do lodówki.

-Z ciebie za to jaka dobra.

-Może jednak byś miała ochotę na omlet z grzankami? – cisza – I tak bym ci nie zrobił.

-Zrobiłbyś.

-Dobra. Zrobiłbym – przyznał.

-Strasznie dziwny ten twój kolega. Wyjechał gdzieś? - nagle zmieniłam temat.

Trzasną drzwiami od lodówki z taką siłą, że aż zadudnił blat na którym siedziałam.

-Nie masz innych zmartwień?! - syknął.

-Nie, raczej nie.

-Co ty mu zrobiłaś?! - Wykrzyczał.

-Nic... - powiedziałam lekko zmieszana.

Podszedł do mnie i nachylił się w moim kierunku. Moje usta okalał jego ciepły oddech wymieszany z wonią alkoholu i papierosów. Wyglądał jak dzikie zwierzę, które właśnie czai się na swoją ofiarę.

-Tylko przyjechałaś i całe moje życie wywraca się do góry nogami - jęknął.

-Ale o co ci chodzi?

Prychną poirytowany.

-Słuchaj, nie mieszaj się w moje sprawy, bo nie wyjdzie ci to na dobre.

-Co mi zrobisz?

-Ja? Nic.

Przez chwilę siłowaliśmy się na spojrzenia.

- Kim ty jesteś? Niemożliwe, że mogłeś się tak bardzo zmienić. Popatrz się na siebie: przed... - przełknęłam ślinę - śmiercią rodziców... i teraz. - stwierdziłam szczerze.

-Twoim bratem.

-A poza tym?

Spojrzał na mnie swoimi hebanowymi oczami, w których nagle pojawiło się lekkie zdezorientowanie, jakby nie do końca rozumiał mojego pytania. Doskonale wiedziałam, że zastanawiał się, czy chodzi mi o całą zmianę, czy o coś innego, o czym raczej nie powinniśmy myśleć.

-Zależy o co ci chodzi... - wymamrotał.

-Chy-chyba bardziej o to... d-rugie - przyznałam po chwili. - Ale wolałabym zostać przy tym pierwszym.

Przez chwilę staliśmy bez ruchu.

-Spóźnisz się do szkoły - zmienił temat.

-Czyli mi nie powiesz?

-Aly, to nie takie...

-Nie, spoko - ucięłam mu. - Mam udawać idiotkę i mówić, że jest w porządku?! - warknęłam. - Może zwariowałam, - powiedziałam popychając go, żeby zrobić sobie przejście - ale wszyscy widzą, że to jest podejrzane. Mi oczu nie zamydlisz, za długo cię znam.

Nic nie powiedział.

W szkole matematyce nie było nic ciekawego. Wyjec paplał jak nakręcony, a Kornelia pilnie robiła zadanie na tablicy. Dwójka chłopaków za mną cały czas chichotali jak idioci, co mnie trochę denerwowało, ale postanowiłam nie robić zamieszania. Gdy spojrzałam w prawo, Julia kucała przed ławką Nath'a i zaciekle z nim dyskutowała. Nathan mówił tak cicho, że nie udało mi się nic wyłapać, ale u Julii udało mi się zrozumieć kilka słów typu: "głupi jesteś" i "wypchaj się". Wtedy nasze spojrzenia się spotkały. Poczułam się trochę dziwnie, bo na pewno domyśliła się, że podsłuchiwałam. Uśmiechnęła się ciepło i z powrotem zajęła dyskusją z Nath'em.

Strasznie mnie korciło, by z nią porozmawiać. Zdobyłam się wreszcie na odwagę i już nie mogłam się wycofać. Odcinek korytarza przez który szłyśmy był całkowicie pusty, powoli zmierzałyśmy w swoim kierunku. Zwolniłam kroku, kiedy byłyśmy bliżej, a gdy przeszła obok mnie, to gwałtownie się zatrzymałam. Jeżelibym się nie odezwała, zmarnowałabym jedną z najlepszych okazji. Brakowało tylko paru sekund, a byłoby już za późno. Wzięłam więc głęboki oddech i zawołałam odwracając się na pięcie:

-Ju-lia...

-Hm, tak? - również się odwróciła, a gdy zobaczyła kto wymienił jej imię, jej kąciki ust uniosły się lekko do góry.

-Masz chwilę? Chciałam pogadać. - spytałam niepewnie.

-Poczekaj, niech sprawdzę w kalendarzu - wywróciła oczami i się uśmiechnęła. - Chodź się przejść - zaproponowała śmiało.

Wyszłyśmy ze szkoły i udałyśmy się w stronę rynku. Na samym początku obie byłyśmy trochę podejrzliwe, ale po paru minutach mówiłyśmy co nam tylko ślina przyniosła na język. Bardzo spodobało mi się to, że tak samo jak ja nie lubiła obgadywać innych osób i latało jej to, kto się jak ubiera i co o niej mówi. Droga z Julią wydała się być pięć razy krótsza niż zwykle. Miałam wrażenie, że dopiero co wyszłyśmy poza bramy szkoły, a już znalazłyśmy się przed rynkiem. Usiadłyśmy na ławce i podrywałyśmy przedszkolaków. Świetne zajęcie na naszym poziomie intelektualnym, który przekroczył zero i nadal spada.

-Możesz wreszcie przestać patrzeć się na mój tyłek? - spytałam spokojnie brata po trzydziestu sekundach od wejścia do kuchni.

-No co, jestem chłopakiem - żachnął się.

-Łał. Naprawdę? - odpowiedziałam, nie przerywając robienia kanapek przy kredensie.

Nagle zapadła cisza. Wcześniej Nathan bawił się jakimś nieszczęsnym przedmiotem na stole, ale nagle jedynie ja stałam się źródłem hałasu. Odwróciłam się na chwilę, by sprawdzić, czy przypadkiem nie udusił się własnym językiem. Nikogo nie było. Wzruszyłam ramionami i ponownie odwróciłam w stronę niedokończonych kanapek. Wtedy o mało co nie dostałam zawału. Nathan nagle znalazł się tuż obok mnie. Najwyraźniej musiał podejść wtedy, gdy ja odwróciłam się w stronę stołu. Podskoczyłam przestraszona, wypuszczając przy tym ostry nóż, którym kroiłam pomidora.

Nath szybko złapał go w dłoń za ostrze i gdyby nie to, na mojej pięknej buźce pojawiłaby się głęboka szrama.

-DEBILUZAJEBANY! - wrzasnęłam jednym tchem.

Zaraz...

Doiero chwilę później zauważyłam, że ostrze noża było w jego zaciśniętej dłoni, z której sączyła się czerwona maź.

-O rany... - wykrztusiłam. Przez jego łakomstwo (znając życie, podszedł do mnie w celu kradzieży jednej kromki) i moją lekkomyślność mógł nawet stracić palce.

-Co? - spytał i dopiero wtedy musiało do niego dotrzeć, co trzyma w dłoni. Najwyraźniej nie czuł żadnego bólu.

Odłożył nóż i oblany rumieńcem podszedł do zlewu, by opłukać ranę.

-Boże, pokaż mi to - ożyłam i pobiegłam do niego przestraszona.

-To nic takiego - przesunął się tak, że zablokował mi drogę.

-Nathan!

-No zagoi się - wywrócił oczami, nadal płucząc rękę.

-Pokaż mi ją.

Przez chwilę się wahał, ale w końcu dał za wygraną. Położył delikatnie swoją dłoń na moją i wywrócił znacząco oczami. Dostrzegłam na niej niegłębokie zadrapanie. To przecież niemożliwe! Widziałam, jak głęboko wszedł nóż. Nie mogłam się mylić!

-Ale... przecież  - wymamrotałam - Złapałeś nóż w rękę! Przecież widziałam, jak daleko ci się wbił! - spojrzałam na niego poirytowana.

Był trochę zmieszany. Miał minę dziesięcioletniego chłopca, który zjadł wszystkie cukierki i nie wiedział, jak wytłumaczyć się mamie.

-Wydawało ci się - odwrócił wzrok i chciał pójść, ale ja, nadal trzymając go za rękę zablokowałam mu drogę.

-Poczekaj.

Postanowił zignorować rozkaz niższej o trzydzieści centymetrów dziewczyny przypominającej chochlika, którą mógł przewrócić jednym ruchem ręki. Miał mnie już wyminąć, gdy po moim ciele przeszła dziwna fala prądu. Zdenerwowałam się, bo ostatnimi czasy traktował jak głupie dziecko, tak jak w tamtej chwili. Położyłam dłonie na jego klatce piersiowej i pchnęłam go na kredens. Nie miałam pojęcia, w jaki sposób udało mi się sprawić, że w ogóle drgnął. przycisnęłam jego plecy do blatu i zawisłam nad nim.

-Dlaczego zawsze masz mnie w dupie?! - syknęłam. - Zawsze mnie biłeś, dokuczałeś mi, wyzywałeś, a ja nie narzekałam. Mógłbyś chociaż raz w swoim zasranym życiu zmusić szare komórki - o ile je masz - do racjonalnego myślenia i okazania choć odrobiny człowieczeństwa! - wypaliłam jednym tchem.

Nie wiedziałam co we mnie wstąpiło. Przez zbyt długą abstynencję od seksu, woda sodowa uderzała mi to tej pustej makówki i stałam się bardziej agresywna, w związku z czym zaczęłam się na wszystkich wyżywać.

-Ta wylu...

-Zatkaj się i mnie posłuchaj! - warknęłam. - Okej, zmieniliśmy się, ale to od razu musi znaczyć, że nie możemy się...

-Najwyraźniej nie - uciął mi poirytowany.

-Dlaczego? Bo jestem dziewczyną, a ty teraz używasz dziewczyn tylko do jednego?! - Spytałam, puszczając go.

Podniósł się i spojrzał na mnie spode łba.

-Więc co ci tak ściska dupę?! - ściągnęłam brwi. - Zrobiłam coś nie tak? Jeśli nie chcesz się ze mną zadawać, to mi powiedz. - uniosłam ramiona. Westchną głośno, co tylko pogorszyło sprawę. - To o co ci, kurwa, chodzi?! Chcę tylko żeby było jak kiedyś. Wiesz, tak jakoś zajebiście się za tym stęskniłam.

-To znaczy za czym? - spytał lekko przygaszony. Zrobiło mu się głupio. I dobrze mu tak.

-Za tobą. Nie pamiętasz? Mówiłeś, że zawsze będziemy kumplami. - powiedziałam zawiedziona.

-Przez mgłę - wymamrotał.

-Przyjechałam do nowego miejsca, a ty wychodzisz na całe noce i mnie zostawiasz. Jak mam się, kurwa, czuć? - bąknęłam. - Zajebistego mam brata, naprawdę.

-Po prostu nie chcę cię wkupić w moje towarzystwo - zaczął się tłumaczyć.

-Skoro tak... - pokiwałam głową.

-Nie o to chodzi. Ono nie jest dla ciebie - podkreślił ostatnie słowo.

-Wolisz, żebym znalazła sobie własnych znajomych?! Spoko. Wiesz jak to się skończy. Ojciec ci mówił?

-O czym? - on na prawdę nie wiedział. Myślałam, że po prostu starali się unikać tego tematu, ale najwyraźniej tata nie zdążył ich poinformować o pewnym incydencie.

Zaśmiałam się bezradnie.

-Bitch, please. - ponownie wybuchnęłam śmiechem.

Odeszłam parę kroków od niego i leniwie rozpięłam bluzę, a potem ją ściągnęłam.

-Co ty...

Zignorowałam jego niedokończone pytanie i powoli podniosłam bluzkę. Przeciągnęłam ją przed głowę, a jemu po prostu opadła szczęka. Nie ruszył się przez dobrych kilkanaście sekund. Ostrożnie zrobił krok w moim kierunku.

-Kto ci to zrobił? - spytał drżącym głosem.

Odgarnęłam włosy na jedno ramię i odwróciłam się do niego tyłem, pokazując plecy. Po kilku sekundach przekręciłam szyję, by zobaczyć jego minę. Miał wilgotne oczy i zakrywał usta ręką. Podniósł wzrok, spojrzał mi w oczy, a potem je zamknął, starając się uspokoić. Był wściekły.

-Nie było cię wtedy, kiedy byłeś mi potrzebny - po moich oczach polały się łzy. - Po tym... jak to się stało... zadzwoniłam do ciebie - wykrztusiłam. - A ty miałeś mnie w dupie.

Sięgnęłam po nóż i rozcięłam rzemyki, raniąc przy tym ręce. Gdy mimowolnie opadły, ukazały moje pocięte ręce. Nathan nadal stał jak słup soli. Głośno załkałam, wzięłam ubrania z podłogi i skierowałam się w stronę wyjścia.

-Aly, ja...

-Spierdalaj - syknęłam, wybiegając z domu.

________________

Dżinks ma małe przeciążenie. ;c Chyba wzięłam na siebie zbyt dużo zadań. Nie nadążam za czytaniem waszych notek, przez co dodatkowo nic nie piszę! T__T Naprawdę, przepraszam. Teraz staram się być na bieżąco i dodatkowo przeczytać parę blogów, które obiecałam. A wszystko przez to, że kilka dni nie miałam jebanego neta, bo jebany piorun nie miał jebanej ochoty strzelić w inne jebane kurwa mać miejsce. Agrrr

Powoli już wszystko nadrabiam. Nie wiem, czy szybko będzie nowa notka, ale postaram się wyrobić w tydzień ;*

Dedykacja dla Agreed ;*
Jesteś za-je-bis-ta. Nie ma na to innych słów ♥