Rozdział 3

W sali informatycznej nie było wolnej ławki, ponieważ nasza klasa nie została podzielona na grupy. Nauczyciel kazał mi więc usiąść w piątej pod ścianą. Była to jedyna ławka z dwoma komputerami.

Kto w niej siedział? Zayn Anderson we własnej osobie. Właściwie to nie robiło mi to zbyt wielkiej różnicy. Nigdy nie lubiłam „szkolnych ciach”, bo zwykle byli to puści, tępi i napakowani podrywacze.A tak w zasadzie to nie miałam pojęcia, dlaczego uzyskał takie miano... on jest jakiś dziwny. 

Przeszłam więc do tej ławki pod obstrzałem zazdrosnych spojrzeń dziewczyn i banana na ustach Pauliny, Myszy i siostry Andersona.

-Mogę? – Spytałam odsuwając krzesło.

-Nie.

-Dzięki – usiadłam – milutki jesteś.

Nie spojrzał na mnie, ale się uśmiechnął.

Od razu mój nos oplotła dziwna, ale przyjemna woń. Z trudem powstrzymałam się od westchnienia.

-Czyli ty jesteś ten Zayn, w którym się kochają wszystkie dziewczyny, nie? – ciągnęłam.

-A co? Jesteś kolejną laską, która chce mój numer? – Spytał sarkastycznie.

Powoli odwrócił głowę w moją stronę, ale po drodze spojrzał na tablicę. Moje serce zaczęło walić jak młot na myśl, że za chwilę zobaczę jego oczy. Nie mam pojęcia dlaczego, ale zarzuciłam włosy na policzek tworząc z nich barierę ochronną.

-Obejdzie się – wykrztusiłam, gdy poczułam na sobie jego wyczekujący wzrok.

Lekcja ciągnęła się w nieskończoność. Jego wygląd w zasadzie latał mi koło dupy, ale nie potrafiłam zignorować tego, co wyprawiał: Prawą ręką robił notatki w zeszycie, a lewą pisał na komputerze w takim tempie, aż zdziwiło mnie, że się nie zapaliła. Sam komputer za nim nie nadążał, litery pojawiały się nawet z kilkudziesięciu sekundowym opóźnieniem.

Nawet nie zauważyłam gdy straciłam nad sobą kontrolę i najzwyczajniej się na niego gapiłam z rozdziawionymi ustami.

-Słyszałam, że jesteś dziwny, ale ze aż tak?

Prychnął ukazując swoje perłowe zęby.

-A ty nie przyznajesz się do brata – skwitował.

-Mówił coś o mnie? – Spytałam.

-Coś tam wspominał – wzruszył ramionami przewracając długopisem między palcami dłoni.

-A dokładnie?

Wypuścił powietrze z płuc i spojrzał na sufit, po czym zaczął wymieniać, niby to od niechcenia:

-Że jesteś ładna, z budowy podobna do Gwen, pyskata, masz blond włosy i mocny prawy prosty. Ach, jeszcze jesteś imienniczką… – zaciął się – takiej jednej... Chcesz wiedzieć coś jeszcze?

Ha! Czyli jednak interesują go dziewczyny! Albo interesowały…Ja też nigdy nie lubiłam rozmawiać o moich byłych. Tym bardziej, jeśli przez nich miałam złamane serce. Rozumiałam go jak nikt inny. Tęsknił za nią. Na pewno… Tę minę znałam bardzo dobrze. Głównie z lusterka.

-Mówił o moim prawym prostym i nie wspomniał o nelsonie?! – zaśmiałam się.

-Wypomnę mu to przy najbliższej okazji. – Wymusił uśmiech.

-Hmm… - Nachyliłam się ku niemu i przyjrzałam mu się.

-Co?

-Unikasz kontaktu wzrokowego.

-Nath mnie prosił, żebym się tobą nie bawił… - powiedział sam do siebie, ale ja to usłyszałam, bo byłam ku niemu dostatecznie blisko nachylona.

Prawie nie zemdlałam gdy nasze spojrzenia się spotkały. Nie były jakieś nadzwyczajne, ale miał takie ciemne oczy, że momentami wydawały się być czarne. Czułam jak przenika przez każdą komórkę mojego ciała, a chwilę później uderzyła mnie fala zapachu od którego zaczęło mi się kręcić w głowie. Zapomniałam kompletnie o wszystkim, byłam tylko ja i był on.

Dopiero po kilku, może kilkunastu sekundach zdałam sobie sprawę, że patrzy na mnie w ten sam sposób.

Kilka razy otwierał usta jakby chciał cos powiedzieć, ale zaraz je zamykał. Trudno mi było cokolwiek wyczytać z jego miny: wydawał się być zaskoczony, albo przestraszony.

Podniósł się z krzesła i odgarniając włosy do tyłu coś układał sobie w głowie, albo obliczał. Zamyślony wyszedł z klasy, a nauczyciel tylko westchnął i powiedział melancholijnym głosem:

-Piszcie – po czym powrócił do dyktowania.

Nie miałam pojęcia co takiego zrobiłam. Rozejrzałam się dookoła: nikt nawet nie starał się ukryć, że się we mnie wpatruje.

Nie przyszedł na czwartą lekcję. Niech go piorun trzaśnie! Przez całą przerwę nie mogłam się pozbyć gapiów. Jedno musiałam przyznać, spojrzenie miał hmm... interesujące.

Byłam trochę zamyślona i wpadłam na chłopaka, któremu wcześniej wystawiłam jęzor. Przeprosiłam "grzecznie" i pogoniłam za Kornelią, która akurat zniknęła za rogiem.

Przyszedł czas na ostatnią lekcję,  którą był język angielski z moim nowym wychowawcą, panem Koniem. Byliśmy w podobnej sali z komputerami w której również piąta ławka miała dwa komputery. Tak więc na informatykę i języki byłam na niego skazana... 

Przedstawił mnie wszystkim i zapoznał mnie przy okazji z zajęciami artystycznymi. Oczywiście bez zastanowienia wybrałam plastyczne. Zobaczyłam listę uczniów z klasy z którymi będę na nie chodzić - trzeci numer zaraz po Gwen miał Zayn Anderson. Spytałam się jeszcze szybko w jakiej sali będziemy mieć te lekcje - w podziemiu w sali z komputerami! Czyli już wiadomo: informatyka, angielski, niemiecki, plastyka plus dwie godziny w tygodniu zajęć artystycznych w ławce z Zaynem.

Jedyną rzeczą o jakiej marzyłam, to znaleźć się jak najszybciej w domu.

Po dwóch kolejnych dniach już nie potrzebowałam Kornelii, bo w miarę orientowałam się we wszystkich budynkach, czy tam sektorach. Twarze z korytarza i klasy również zaczęłam kojarzyć. Tego dziwaka, jak i mojego brata nie było przez ten czas w szkole. I dobrze, cała ławka dla mnie.

________________
Wiem, krótki jest. I taki miał własnie być.  ;*
Wejścia, komentarze, obserwatorzy *-* jprdl. Kocham ;*

Pan Koniiik! Zuza, wiesz coś o tym ;D