Rozdział 2

Wydawało się, że gorzej już być nie mogło, ale wszystko, co mnie wcześniej spotkało, było niczym w porównaniu do pierwszego dnia w nowej szkole. Stając przed głównymi drzwiami, wyobrażałam sobie wszystkie spojrzenia skierowane w moim kierunku. Jeśli w jakikolwiek sposób odstajesz od reszty, nazywają cię dziwadłem.

Postanowiłam, że będę sobą i jeśli ktokolwiek będzie miał do tego jakiś problem, to pozbawię go sensu do życia.

Weszłam do środka w ślimaczym tempie, ignorując to, że wszyscy się na mnie gapią.

Jakaś dziewczyna podbiegła do mnie. Była średniego wzrostu i miała czarne, mocno postopniowane włosy z czerwonymi pasemkami. Od razu zauważyłam, że przesadziła z cieniem do oczu, ale to raczej nie rzucało się zbytnio w oczy. W jednej ręce trzymała teczkę i zeszyt.

-Ty jesteś ta Ala, tak? – Wyszczerzyła do mnie zęby.

-Alice – poprawiłam.

-Alice? – Uniosła brwi.

-Alice – potwierdziłam. - Albo Aly, jak kto woli - mruknęłam.

-Nie rozumiem. - No to masz pecha, królewno!

Westchnęłam.

-Urodziłam się w Anglii - wyjaśniłam krótko, starając się nie rozkręcać rozmowy.

-Ach! Niech ci będzie. Paula Wyjec.

Jako przewodnicząca mam obowiązek miło cię przywitać i wprowadzić w życie naszej klasy i takie tam inne bzdury - trejkotała.

Nie słuchałam jej, a nawet gdybym chciała, to i tak nie mogłabym się skupić. Podeszła do nas wesoło wyglądająca blondynka.

-Wiemy, wiemy jaka teraz jesteś uczynna - powiedziała do niej. -Wychowawca ostatnio ją ochrzanił, że daje zły przykład i proszę! Widzisz jak ją to zmobilizowało?

-Daj spokój - mruknęła wolno myśląca. - Czekam tylko do końca roku, a potem przywitacie starą Paulinę - zagroziła palcem.

-Jestem Mysza. - blondyna mówiąc to, uchwyciła mnie jak małpka i wyściskała. - Kornelia Mysz.

-Aly - wymusiłam uśmiech.

-Pauluś… - zwróciła się do koleżanki.

-No?

-Ja mogę ją oprowadzić, miałabyś mniej na głowie. - Spojrzała na mnie. - To znaczy, jeśli chcesz.

-Spoko - skinęłam głową.

-Świetnie - uśmiechnęła się szeroko

-Skoro już masz przewodniczkę to idę odpisać zadanie. 

I zostałyśmy same. Usiadłyśmy na najbliższej ławce, a Kornelia mówiła mi ko jak się nazywa, chociaż tak, czy tak nic nie pamiętałam po kilku sekundach. Wtedy do szkoły wszedł mój brat z trzema innymi osobami.

Wszyscy wyraźnie wyróżniali się z tłumu. Ich wygląd był idealnym odpowiednikiem Hollywoodzkich gwiazd. Mieli idealne figury, lśniące włosy i błyszczące oczy.

Nathan szedł z kraju, po drugiej stronie dość wysoka dziewczyna z czekoladowymi włosami; obok niej niska, drobnej budowy jak ja, ciemnowłosa osóbka, jako jedyna nie przypominała tak bardzo gwiazdy filmowej; pomiędzy nią i moim bratem szedł podobnego wzrostu co on chłopak na którym głównie skupiłam uwagę. Nie miałam zielonego pojęcia dlaczego, bo raczej nie gustowałam w chłopakach o takiej karnacji, ale przez dobrych kilka sekund śledziłam wzrokiem każdy jego ruch.

-Niee! – Kornelia syknęła mi do ucha i przesłoniła widok. – Nie patrz mu się w oczy! Jasne?!

-Mmm, co? – nie rozumiałam o co jej chodziło.

-Nie patrz temu chłopakowi w środku w oczy, okej? Nie jesteś godna - uśmiechnęła się.

"Ty nie jesteś godna kopa w dupę ode mnie." - pomyślałam, ale postanowiłam nie robić sobie wrogów już pierwszego dnia.

-Słuchaj, więc tak: to rodzina Andersonów i ich nowy kolega. - Zaczęła opowiadać, a mnie o dziwo zaczęło to interesować. Czyżby Lena poprzedniego dnia mówiła o tym chłopaku? - Nie wiemy o nich zbyt wiele, wprowadzili się w tamtym roku. Ta pierwsza to Gwen. Jest młodsza od reszty, pierwsza klasa. Ta mała, to Julia, a ten obok niej to... - Nabrała powietrza do płuc, po czym westchnęła w jego stronę. - Zayn…

-A ten obok niego? – Pokazałam brodą na Nathana.

-Ach, ten. To jest Nathan Sally. Spał już chyba z połową dziewczyn w szkole - burknęła. Haha, szkoda, że nie widziałam jak dawał jej kosza. - Niedawno jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym…

Łzy szczypały mnie w powieki, więc szybko zamrugałam, żeby się ich pozbyć. Nie mogłam jej o nic winić, bo przecież nie miała pojęcia, że to też moi rodzice.

-Pojechał do Zakopanem na stok, żeby się czymś zająć. Strasznie to przeżywał - ciągnęła - Była tam też cała zgraja Andersonów… gdy wrócił, już z nimi trzymał i był taki jak oni.

-To znaczy jaki?

-Wiesz, nigdy nie był brzydki, ale teraz... Najnormalniej w tydzień tak przypakował, że o matko. Sama z resztą zobacz.

Nagle zadzwonił dzwonek na lekcje.

-Matematyka. - Oznajmiła Kornelia.

Usiadłam w czwartej ławce pod oknem. Podeszła do mnie dziewczyna w bluzce na ramiączkach, sweterku i  falbankowej spódniczce, co mnie trochę zdziwiło, zważając na to, że za oknem lał rzęsisty deszcz; na nogach jednak miała cieliste, grube rajstopy i szpilki. Według mnie druga klasa liceum to zdecydowanie za wcześnie na tak wysokie buty. Mniejsza o to. Rzuciła w moją stronę mrożące spojrzenie. Nagle klasowy gwar ucichł i oczy wszystkich były skierowane na nią.

-To moja ławka - wycedziła przez zęby.

-I co w związku z tym? - usadowiłam się wygodniej, założyłam nogę na nogę i oparłam plecy o kaloryfer.

-Zjeżdżaj stąd?! - warknęłą poirytowana. Najprawdopodobniej nie spotkała się wcześniej z taką sytuacją.

-Hmm, to może mnie zmusisz? - spytałam spokojnie.

Po całej klasie rozniosły się parsknięcia i chichoty.

-Aly, nie rób zamieszania. - syknął do mnie Nath, który właśnie wszedł do klasy i usiał w czwartej w środkowym rzędzie.

Dziewczyna nabrała powietrza do płuc i zacisnęła dłonie w pięści. Gdy miała już coś powiedzieć, o ściany klasy odbił się głos chłopaka, który chyba miał na imię Zayn.

-Jagoda… - dał jej sójkę w bok.

Przez chwilę patrzyła się na niego, a potem jak zahipnotyzowana odeszła od czwartej ławki i usiadła w drugiej  przy ścianie.

Nauczycielka wtedy przyszła do pomieszczenia i zaczęła uciszać całą klasę, bo wszyscy zaczęli szeptać między sobą i wlepiać we mnie wzrok. 

Przede mną siedziała Paulina z Myszą. Obie patrzyły na mnie z podziwem. W końcu przewodnicząca pochyliła się ku mnie i powiedziała:

-Okej, to, że dopiekłaś Pudlowi, to jedno, ale że zayn stanął po twojej stronie… - pokręciła z niedowierzaniem głową.

-Pudlowi?

-Jagoda Pudel – wytłumaczyła moja przewodniczka.

-Ach.

-A Nathan? – spytała Paula.

-Skończyłaś? – nauczycielka rzuciła jej karcące spojrzenie.

Odwróciła na chwilę głowę i powiedziała:

-Jeszcze chwilkę.

-No właśnie… Nath chyba cię zna, co nie? – zauważyła Kornelia.

Wzruszyłam ramionami, na co one się odwróciły, bo pani od matematyki zaczęła sprawdzać listę obecności.  Pod koniec przyszła kolej na mnie.

-Sally Alice.

-Jestem… - podniosłam palec chowając się za czarną czupryną koleżanki.

-Znasz Nathana? - spytała skazując okularami w stronę Nathanka.

-Rodziny się nie wybiera – westchnęłam ignorując rozdziawione usta koleżanek z przodu i reszty klasy.

Jakieś kilka minut później wszyscy byli już zajęci zadaniem, więc miałam chwilę odetchnienia. Do klasy wszedł jakiś chłopak z dziennikiem. Uśmiechnął się do mnie, ale ja już nie byłam w nastroju grać miłej i uczynnej koleżanki. Pokazałam mu język, ale chwilę później i tak odwzajemniłam uśmiech.

Tak więc poza tym cała reszta ówczesnego dnia powinna być spokojniejsza, jednak wtedy wielkimi krokami zbliżyła się trzecia lekcja. 

________________

Tego bloga piszę na luzie, czyli na odpierdol ;) Więc nie liczcie na coś mega-bombowego, bo mi się nie chce ;D Nie chciałam was katować długimi rozdziałami o niczym, więc od teraz będą krótkie rozdziały o niczym ;D Wiem, jestem genialna.

Dedykuję Lawliet. <3

Kocham Cię kochaniee ;* Masz świetnego bloga, dajesz mi inspirację, a jak trzeba, to i kopa w dupę za lenistwo ;** <333 Jesteś genialna ;]