Prolog

Czekolada.

Podobno wytwarza hormon szczęścia, a jedna tabliczka praktycznie nie różni się od miłości. I co my, statystyczni ludzie z tego mamy?

Gówno.

Znalazłam swoją własną odmianę i udało mi się jej skosztować. Zatopiłam łapczywie zęby czekając na więcej. Jedyne o czym myślałam, to dostać ją na własność i móc się nią rozkoszować przez resztę wieczności.

Zresztą... nieważne. I tak już go nigdy nie zobaczę.

Chyba przyszedł wreszcie czas na uświadomienie sobie, że od momentu gdy zobaczyłam jego oczy, uśmiechnięte twarze reszty rodziny, to, może nie dokońca świadomie, znalazłam dom. Urodziłam się po to, by ich poznać i pokochać, a potem... zginąć?

Czy moim przeznaczeniem jest rodzić się i umierać? Co im da, że mnie zabiją, skoro przecież to on jest ich celem!

Chociaż... gdybym miała już wybrać sposób w jaki miałabym odejść z tego swiata, to chciałabym to zrobić dla kogoś, kogo kocham. Tak właściwie, to nie miałam nic do stracenia, prawda? Może moja śmierć w jakiś sposób ułatwiłaby mu życie? Przecież jedyne, co go przy mnie trzymało, to wyrzuty sumienia i poczucie odpowiedzialności za to, co mi zrobił.

Nie bałam się. Chciałam umrzeć. Pragnęłam, by śmierć przychodząc po mnie, sprawiła największy ból, każąc płacić za swoją naiwność i głupotę.

Usłyszałam pukanie do drzwi. W końcu się otworzyły, a stanął w nich chłopak, który mnie porwał. Tym razem kazali mu się ze mną "pobawić".

Tak, zdecydowanie zapłacę...

________________

Tak jakoś coś mi się ubzdurało, że porównanie miłości do czekolady może do was przemówi. Ha-ha.

+Ten chłopak od bawienia, to taki jeden gość, który był w angielskim X Factorze i ma zajebiste włosy... ;*

Dedykuję Uli ;*

...która mnie natchnęła (na stołówce ;D)
I Wszystkim, którzy czekali na ten prolog ♥